ดอกไม้ กะ แม่ฉัน @ ปราจีนบุรี

เพราะรู้ว่า แม่ชอบดอกไม้ แกบอกว่าสีมันสวยดี บางดอกก็มีกลิ่นหอม ดูแล้วสบายใจ ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่แกพูด วันแม่ปีนี้เลยตั้งใจว่าจะพาแกไปดูดอกไม้เสียหน่อย แต่ว่าจะไปที่ไหนดีละ ในเมื่อพืชสวนโลก ก็ยังไม่เริ่มต้น  (ว่าจะพาแกไปเหมือนกันในฐานะตัวแทนของพ่อ)  ครั้นจะพาไปที่เดิมที่ แอร์ออคิด  ก็เพิ่งจะไปมา  เลยพยายามสืบค้นหาทางอินเตอร์เน็ต ก็บังเอิญได้พบกับสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่แค่ปราจีนบุรีนี่เอง  สถานที่แห่งนั้นก็คือ ดาษดา  รีสอร์จ  ซึ่งอยู่บริเวณทางขึ้นเขาใหญ่ ทางด้านปราจีนบุรี ทาง ดาษดา รีสอร์จ มีการจัดแบ่งสถานที่ส่วนหนึ่งจัดเป็นแกลอรีดอกไม้ ซึ่งแกลอรี่นี้จะเปิดให้เข้าขมเฉพาะช่วงเทศกาลเท่านั้น เห็นทางเจ้าหน้าที่บอกว่า ปีหนึ่ง ประมาณ 6เทศกาล แต่ละเทศกาลก็เปิดประมาณ 7-10วัน ก็เลยได้สอบถามว่าวันแม่เปิดไหม ทางเจ้าหน้าที่ก็ตอบว่าเปิด จึงได้ตัดสินใจว่าจะพาแม่ไปเยี่ยมชม แต่ในวันที่ 12 ส.ค. น้องๆ เขาอยากจะขอทานข้าวกับแม่ด้วย ก็เลยบอกกับแม่ผมไปว่า พรุ่งนี้ จะพาไปดูดอกไม้แถวปราจีนบุรีนะ ซึ่งแกก็ทำหน้างง แต่ก็พยักหน้ารับว่าได้ๆ

     

13 ส.ค. หลังจากที่เสร็จภารกิจส่วนตัวในช่วงเช้า ผมก็พาแม่และครอบครัวออกเดินทางจากบ้าน ประมาณ 11โมงเศษๆ เรามุ่งหน้าสู่ปราจีนบุรี โดยใช้เส้นทาง รังสิต-นครนายก เราไปถึงที่ปราจีนบุรีประมาณเกือบบ่ายโมง เลยแวะทานอาหารกันก่อนที่ ครัวบ้านศิลา จากนั้นจึงมุ่งหน้าสู่ ดาษดา  แกลอรี่  เรามาถึงประมาณ บ่ายโมงเศษๆ หลังจากที่ซื้อบัตรเข้าชมแล้ว (ท่านละ 200บาท) ก็จะมีรถตู้ มารับจากลานจอดรถเข้าไปบริเวณอาคารที่จัดแสดง  ซึ่งเป็นอาคารกระจก 1 อาคาร และพื้นที่ส่วนเปิดโลงอีก 1 ส่วน  หลังจากที่ลงทะเบียนและตรวจบัตรผ่าน บริเวณด้านหน้าอาคารแล้ว  ก็เดินผ่านประตูเข้าไปในตัวอาคาร  เหมือนทะลุมิติเข้าไปในโลกแห่งดอกไม้ . . .  ดูจากปฎิกริยาของแม่ผมแล้ว ดูแกสงสัยมากในช่วงแรก  แกถามว่าเขาไปเอาดอกไม้มาจากไหนเยอะขนาดนี้ ? จากนั้นแกก็เดินดูดอกไม้ของแกอย่างมีความสุข จากใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม  ซึ่งก็รวมถึงทุกๆ คนในครอบครัวด้วย  ดอกไม้นี้ช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์ และยิ่งรวมกับความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ ที่นำมันมาประดับประดาให้เป็นรูปต่างๆ แล้วละก็ ยิ่งเพิ่มความมหัศจรรย์ขึ้นไปอีก และยิ่งเราได้นั่งดื่มกาแฟหอมๆ (ซึ่งมีขายอยู่ข้างในอาคาร) ท่ามกลางความสวยงามของเหล่าดอกไม้ แล้วไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกได้อย่างไร  แม่ผมติดอกติดใจกับกล้วยไม้อยู่พันธุ์หนึ่ง ซึ่งแกอยากจะขอซื้อกลับบ้าน แต่ทางเจ้าหน้าที่บอกว่าจะขายให้แต่ต้องเป็นช่วงวันที่ใกล้ๆ จะหยุดแสดงก่อน  ผมเลยบอกแกว่าเอาไว้มาใหม่วันหลังก็ได้

     

อย่างที่รู้กันอยู่ว่าช่วงเวลาแห่งความสุข มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ เราเดินกันเพลินๆ เดี๋ยวเดียวผ่านไปกว่า 3 ชั่วโมง บ่าย 4 โมงกว่าๆ เสียแล้ว เด็กๆ (ลูกสาว) เริ่มหิวข้าว (ทั้งๆ ที่เพื่งจะกินมาตอนบ่าย) แต่ว่าผู้ใหญ่ (แม่ผม) ยังอยากอยู่ต่อ แต่ด้วยความเป็นอาม่ามืออาชีพ ยังไงๆ ก็ต้องตามใจหลาน เราจึงเดินกลับเพื่อมุ่งหน้าไปหาอาหารเย็นกินกัน โดยที่มีภรรยาผมแนะนำว่าให้ไปที่ครัวคุณรัชซึ่งอยู่ริมแม่น้ำนครนายก จังหวัดนครนายก ร้านอาหารที่ที่สมเด็จพระเทพรัตนฯ เคยเสร็จไปรับประทานอาหาร ผมและครอบครัวเลยต้องขอตามรอยเสร็จด้วยครับ โดยเฉพาะวันพิเศษในวันนี้  กว่าเราจะกลับถึงบ้านก็ประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆ  เป็นอีกหนึ่งวันแห่งความสุขง่ายๆ ที่ให้แม่ในปี 54นี้ครับ

    

 

สำนึกวันเกิด-สำนึกวันแม่

สิงหาคม เดือนแห่งวันแม่แห่งชาติของคนไทยทุกๆ คนกำลังจะมาถึงอีกครั้ง ก็พอดีได้ไปอ่านพบกลอนดีๆ ที่มีคนแต่งเอาไว้ บรรยายถึงความเจ็บปวดของแม่ในวันที่คลอดลูก (วันเกิดของลูก) ซึ่งในสมัยก่อนยังใช้หมอตำแยในการทำคลอดอยู่ เพราะเทคโนโลยี่ทางการแพทย์ไม่ทันสมัยเช่นในปัจจุบัน ความเป็น-ความตาย ของแม่ ณ เวลานั้นจึงใกล้เคียงกันมาก แต่ลูกที่รอดออกมานั้น กลับฉลองวันเกิดของตนเองอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ โดยที่ไม่ได้คิดถึงความเจ็บปวดของแม่ในวันที่ตัวเองเกิดเลย เป็นกลอนที่อ่านแล้วให้ปลุกจิตสำนึกความกตัญญูได้ดีมากๆ ทีเดียว เลยต้องขออนุญาตคนที่แต่ง นำมาเผยแพร่ให้คนอื่นๆ ได้อ่านบ้าง หลายคนอาจจะเคยอ่านมาแล้ว แต่ว่าอีกหลายคนก็คงจะยังไม่เคยอ่าน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถช่วยส่งเสริมให้ลูกทุกๆ คนรักแม่มากขึ้น ไม่มากก็น้อย

‘     งานวันเกิด ยิ่งใหญ่ ใครคนนั้น

ฉลองกัน ในหมู่ ผู้ลุ่มหลง

หลงลาภยศ สรรเสริญ เพลินทะนง

วันเกิดส่ง ชีพสั้น เร่งวันตาย

‘     อีกมุมหนึ่ง ซึ่งเหงา น่าเศร้าแท้

หญิงแก่แก่ นั่งหงอย และคอยหาย

โอ้วันนั้น เป็นวัน อันตราย

แม่คลอดสาย โลหิต แทบปลิดชนน์

‘     วันเกิดลูก เกือบคล้าย วันตายแม่

เจ็บท้องแท้ เท่าไหร่ มิได้บ่น

กว่าอุ้มท้อง กว่าจะคลอด รอดเป็นคน

เติบโตจน บัดนี้ นี่เพราะใคร

‘     แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น

กลับเป็นวัน ลูกฉลอง กันผ่องใส

ได้ชีวิต แล้วก็หลง ระเริงใจ

ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา

‘     ไฉนจึง เรียกกัน ว่าวันเกิด

วันผู้ให้ กำเนิด จะถูกกว่า

คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา

ให้มารดา คุณเป็นสุข จึงถูกแท้

‘     เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดหนา

แล้วหันมา คุกเข่า กราบเท้าแม่

ระลึกถึง พระคุณ อันเที่ยงแท้

อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว